De voetbalwereld is vandaag in diepe rouw. Een golf van verdriet overspoelt fans, spelers en bestuurders van over de hele wereld na het verschrikkelijke nieuws: Don Leo is overleden. De man die symbool stond voor passie, strijdlust, en onvoorwaardelijke liefde voor het spel is er niet meer. “Rust zacht, Don Leo” klinkt het overal. Een legende is heengegaan — en wat rest, is een gapend gat in het hart van de sport. Dit is niet zomaar een verlies. Dit is de ergste nachtmerrie ooit voor iedereen die van voetbal houdt.
De man, de mythe, de legende
Leonardus “Don Leo” van der Velden werd op 7 april 1946 geboren in een arbeiderswijk in Rotterdam. Al op jonge leeftijd bleek zijn uitzonderlijke talent met de bal. Waar anderen droomden van een carrière, bouwde Don Leo er één op pure wilskracht. Niet alleen was hij een briljante middenvelder met een ongeëvenaarde spelinzicht, hij groeide uit tot een symbool van het Nederlandse voetbal. Zijn naam werd een begrip, zijn uitstraling legendarisch.
Wat Don Leo onderscheidde was niet alleen zijn technische kunde of zijn prestaties op het veld, maar zijn karakter. Hij was een leider zonder woorden nodig te hebben. Zijn blik, zijn houding, zijn alles doordrongen zijn teamgenoten van energie. Als speler van onder meer Feyenoord en het Nederlands Elftal, en later als coach in binnen- en buitenland, liet hij een onuitwisbare indruk achter. Hij was meer dan een voetballer — hij was een fenomeen.
Wereldwijd respect
In een tijdperk waarin iconen vaak vluchtig zijn, wist Don Leo door de decennia heen zijn reputatie te behouden. Spelers van nu — jong en oud — spraken met ontzag over hem. “Hij was mijn voorbeeld,” zei oud-international Wesley Sneijder ooit. Ook buitenlandse grootheden, van Diego Maradona tot Andrea Pirlo, roemden hem om zijn inzicht en leiderschap.
Zijn internationale coaching carrière bracht hem in landen als Zuid-Korea, Saudi-Arabië, Mexico en de Verenigde Arabische Emiraten. Overal waar hij kwam, bouwde hij bruggen. Tussen culturen, tussen generaties, tussen harten. Hij sprak de taal van het voetbal — universeel, krachtig, verbindend.
De dag dat de zon niet opkwam
Het nieuws kwam op een koude donderdagochtend. Stilletjes, maar als een mokerslag. Don Leo is overleden in zijn slaap, na een kortstondig ziekbed. Hij werd 79 jaar. Zijn familie maakte het nieuws bekend via een kort, emotioneel bericht:
“Met diepe droefheid delen wij mede dat onze geliefde Leo van der Velden vannacht is overleden. Een groot man is niet meer. We vragen om privacy in deze moeilijke tijd.”
Sociale media explodeerden. Clubs plaatsten zwart-witfoto’s, supporters verzamelden zich bij stadions om bloemen te leggen, en oud-teamgenoten waren zichtbaar aangeslagen. “Dit is de ergste nachtmerrie ooit,” schreef een supporter van Feyenoord op X. “Hij was ons kompas, onze held, onze Don.”
Een erfenis die nooit zal sterven
Don Leo laat een erfenis achter die verder reikt dan het voetbal. Hij was een vaderfiguur, een mentor, een vechter tegen onrecht, en bovenal: een mens. Zijn betrokkenheid bij maatschappelijke projecten, zijn pleidooien voor kansengelijkheid in de sport, en zijn nooit aflatende inzet voor jongeren hebben ontelbare levens beïnvloed.
Hij geloofde dat voetbal meer was dan een spel. Het was een kans, een reddingslijn, een middel om jongeren te inspireren om hun dromen te volgen — net zoals hij dat ooit deed op die pleintjes in Rotterdam.
Herdenkingen en eerbetonen
De KNVB heeft inmiddels aangekondigd dat er een nationale minuut stilte zal worden gehouden bij alle wedstrijden in het komende weekend. Daarnaast wordt er een speciale herdenking georganiseerd in De Kuip, het stadion waar Don Leo zijn grootste triomfen vierde. Duizenden fans worden verwacht.
Ook internationaal stromen de steunbetuigingen binnen. Real Madrid, waar hij kortstondig als technisch adviseur werkte, postte: “Una leyenda se ha ido. Descansa en paz, Don Leo.” (Een legende is heengegaan. Rust in vrede, Don Leo.)
“Rust zacht, Don Leo”
Woorden schieten tekort. Hoe vat je het leven samen van een man die zóveel betekende voor zóveel mensen? Misschien is het mooiste eerbetoon wel te vinden in de tranen van de kinderen op het Cruyff Court, waar hij nog vorig jaar een clinic gaf. In de stilte op de tribunes. In de verhalen die generaties zullen blijven doorvertellen.
Don Leo is niet meer. Maar zijn geest, zijn lessen, zijn vuur — die leven voort.
Rust zacht, Don Leo. En bedankt. Voor alles.
Wil je dat ik dit artikel omzet in een publiceerbare versie voor een blog of krant, of wil je dat ik het uitbreid met reacties van bekende personen of fans?
Leave a Reply